نمی از یم امام هادی علیه السلام
  • 1402/04/13 - 09:05
  • - تعداد بازدید: 982
  • - تعداد بازدیدکننده: 973
  • زمان مطالعه : 4 دقیقه
  • /appsettingFree

نمی از یم امام هادی علیه السلام

ابوالحسن علی‌ النقی الهادی (علیه‌السلام) پیشوای دهم شیعیان، بنا بر نظر مشهور در نیمۀ ذی‌الحجه هجری قمری سال ۲۱۲ هـ. ق در مدینه به دنیا آمد. نام آن حضرت، علی، کنیه‌اش ابوالحسن است.و دارای القاب زیادی چون هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، طیب، و مؤتمن است. مشهورترین القاب آن حضرت، هادی است.

 به گزارش خبری ایحا از آمل:حجت الاسلام والمسلمین دکترحسین مقدس عضو هیات علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم- دانشکده علوم قرآنی آمل  به مناسبت میلاد امام هادی (ع)بیان کرد: ابوالحسن علی‌ النقی الهادی (علیه‌السلام) پیشوای دهم شیعیان، بنا بر نظر مشهور در نیمۀ ذی‌الحجه هجری قمری سال ۲۱۲ هـ. ق در مدینه به دنیا آمد.

نام آن حضرت، علی، کنیه‌اش ابوالحسن است.و دارای القاب زیادی چون هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، طیب، و مؤتمن است. مشهورترین القاب آن حضرت، هادی است.

وی افزود: پس از شهادت امام جواد (علیه‌السلام) در سال ۲۲۰هـ . ق فرزندش امام هادی (علیه‌السلام) که هنوز بیش از هشت سال نداشت، به امامت رسید. از آن‌جا که شیعیان به استثنای معدودی، مشکل بلوغ امام دربارۀ امام جواد (علیه‌السلام) را پشت سر گذاشته بودند، در زمینۀ امامت امام هادی (علیه‌السلام) تردید خاصی برای بزرگان آن‌ها به وجود نیامد.

ایشان اظهار کرد: یکی از آثار ماندگار و ارزشمند امام هادی (علیه‌السلام)، زیارت جامعه کبیره است که متقن‌ترین متن در «امام‌شناسی» است. زیارت جامعه، دارای مضامین بسیار عالی از زبان امام هادی (علیه‌السلام) است که در پاسخ به خواستۀ یکی از ارادتمندان اهل بیت (علیهم‌السلام) صادر شده است.در میان شاگردان امام هادی (علیه‌السلام)، چهره‌های درخشان علمی و معنوی و شخصیت‌های برجسته‌ای (مانند فضل بن شاذان، حسین بن سعید اهوازی، علی بن مهزیار اهوازی دورقی، ایوب بن نوح، حسن بن راشد (مکنی به ابوعلی غلام آل‌هلب بغدادی)، احمد بن محمد بن عیسی اشعری قمی و عثمان بن سعید عمری) به چشم می‌خورند که برخی از ایشان شاگرد ائمه دیگر نیز بوده و دارای آثار و تألیفات ارزشمند در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی هستند.

مقدس بیان کرد: دورۀ امامت حضرت هادی (علیه‌السلام) در زمان چند تن از خلفای عباسی بود که به ترتیب زمان، عبارت‌اند از:
۱. معتصم، برادر مأمون (۲۱۷ ـ ۲۲۷)
۲. واثق، پسر معتصم (۲۲۷ ـ ۲۳۲)
۳. متوکل، برادر واثق (۲۳۲ ـ ۲۴۸).
۴. منتصر، پسر متوکل (۶ ماه)
۵. مستعین، پسر عموی منتصر (۲۴۸ ـ ۲۵۲)
۶. معتز، پسر دیگر متوکل (۲۵۲ ـ ۲۵۵)

 


وی ادامه داد: در زمان خلفای قبل از متوکل، ایشان در مدینه بودند که فعالیت‌های مختلفی را ـ از جمله ارتباط با شیعیان و مطلع کـردن آن‌ها از جریانات سیـاسی ـ انجام می‌دادند.روزگار امام دهم (علیه‌السلام) از حساس‌ترین دوران حیات شیعه است. ویژگی این دوران، ستم جانکاه و استبداد کامل دستگاه خلافت است.متوکل از خودکامه‌ترین خلفای عباسی، در این روزگار حکومت می‌کرد و دشمنی و کینه ویژه‌ای با خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشت.در عهد او شیعیان به سختی می‌زیستند و بی‌حرمتی‌ها و ستم‌های فراوانی بدانان روا می‌شد. متوکل آشکارا به ساحت مقدس علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) اهانت کرد و حرم شریف حضرت حسین بن علی (علیه‌السلام) را ویران ساخت و امام هادی (علیه‌السلام) را به سختی زیر نظر داشت و به هر بهانه‌ای ایشان را احضار می‌کرد و آزار می‌داد.او مردم مدینه و مکه را از معاشرت با علویان منع کرد. اگر کسی‌ کمکی به شیعیان می‌رسانید، به سختی عقوبت می‌شد.

دکتر مقدس بیان داشت: وضعیت مالی شیعیان بسیار بغرنج بود به گونه‌ای که گفته‌اند زنان علوی برای نماز گزاردن به حد کفاف چادر نداشتند و گاه یک چادر را میان خود می‌گرداندند و به نوبت نماز می‌گزاردند. هر چند امام هادی (علیه‌السلام) در این ایام به گونه پیوسته در زندان نبود، حکومت به سختی از ایشان مراقبت می‌کرد و رفتار آن حضرت را به صورتی دقیق زیر نظر داشت. مأموران حکومتی بارها به ناگاه خانه امام (علیه‌السلام) را می‌جستند تا شاید بهانه‌ای برای آزار ایشان بیابند.


وی در پیان افزود: حکومت عباسی از این گذر می‌خواست بر شخصیت امام (علیه‌السلام) آسیب زند و ایشان را از چشم مردم بیندازد و با آزار یاران و شیعیان امام (علیه‌السلام)مکتب تشیع را از پیشرفت باز دارد.شمار اصحاب امام هادی(ع) را حدود ۱۹۰ تن گفته‌اند.بر اساس رجال شیخ طوسی، تعداد کسانی که از آن حضرت حدیث نقل کرده‌اند بالغ بر ۱۸۵ نفر می‌شود.امام هادی(ع) در نامه‌ای، به یکی از شیعیان از او خواست تا در مسأله خلق قرآن اظهارنظر نکرده و جانب هیچ یک از نظریه حدوث و قدم قرآن را نگیرد. او در این نامه مسأله خلق قرآن را فتنه خوانده و ورود به این بحث را هلاکت دانسته است. همچنین بر کلام خدا بودن قرآن تأکید کرده و گفتگو درباره آن را بدعتی دانسته که هم سؤال‌کننده و هم پاسخ‌دهنده در گناه آن شریکند. در آن دوره، جدال بر سر مسأله حدوث و قدم قرآن موجب پیدایش فرقه‌ها و گروه‌هایی در میان اهل سنت شده بود مأمون و معتصم جانب نظریه خلق قرآن را گرفته بودند و مخالفان را تحت فشار قرار می‌دادند که از آن به دوره محنت یاد می‌شود اما متوکل از قدیم بودن قرآن حمایت می‌کرد و مخالفان از جمله شیعیان را بدعت‌گذار معرفی می‌کرد.

 

  • گروه خبری : گروه های محتوا
  • کد خبر : 152
کلمات کلیدی
مدیر سایت آمل
خبرنگار

مدیر سایت آمل

نظرات

0 نظر برای این مطلب وجود دارد

نظر دهید